De rechtstreekse of directe belastingen vormden het fundament van een fiscaal systeem dat steunde op de idee van de gelijkheid: elk betaalde proportioneel zijn deel. Wie voldoende opbracht was respectabel. De rest was gepeupel.

Essentieel was dat de inkomenstrekker bij de fiscus met naam en toenaam bekend was. De onrechtstreekse belastingen daarentegen waren heffingen die werden betaald door onbekende consumenten.

Alleen directe belastingen kwamen in aanmerking voor het behalen van de kiescijns van minimaal 42,3 F. De opbrengst van de directe belastingen zou dus een helder en betrouwbaar beeld moeten geven van de fiscale draagkracht en van de inkomens van iedere regio. De lezer weet dat de werkelijkheid er anders uitzag. Wie rekening wil houden met de realiteit laat eerst de cijfers spreken.

In de periode 1832-1912 brachten de drie directe belastingen 255 miljoen goudfrank meer op in het noorden dan in het zuiden! Gaandeweg is het aandeel van Vlaanderen wel gedaald, terwijl dat van Wallonië stabiel bleef. De groeiende ontvangsten in Brabant verklaren de veranderde verhoudingen. Als ook nog rekening wordt gehouden met de demografische verschuivingen, wordt het beeld scherper gesteld.
[Lees verder ..]