"Nog een absurd aspect van de wetgeving was dat voor een groot aantal bedrijvigheden de hoogte van het patentrecht (noot: een soort bedrijfsbelasting) varieerde met het bevolkingscijfer van de gemeente waar het bedrijf was gevestigd. In een grote stad werd vier keer meer betaald dan in een dorp, voor een identiek bedrijf wel te verstaan. Het gekke was dat de wet van 1819 de steden per fiscale rang opsomde, wat een heel tijdelijke rangschikking was, want de deomgrafische gegevens veranderen voortdurend. Toch werd pas in 1873 beslist voortaan de resultaten van de volkstellingen te gebruiken om de taxatie aan te passen. In een dorp dat intussen tot een stad was uitgegroeid was dus al die tijd het allerlaagste tarief geldig.
Heeft het negeren van de geest van de wet invloed gehad op de fiscale ontvangsten? Zeer zeker. Vlaanderen telde veel "hoogbelaste" steden, Wallonië telde veel fiscaal "goedkope" dorpen.

(HANNES, J., De mythe van de omgekeerde transferts, Roularta Books Roeselare, 2007, pag. 105-106)