Maar wat doet de overheid? Ze kiest de gemakkelijke weg door te stellen dat die bonafide ondernemers maar moeten bewijzen dat ze hun verantwoordelijkheid willen opnemen en door, als ze dat niet doen, hen hoofdelijk aansprakelijk te stellen voor onder meer de achterstallige of niet-betaalde lonen. Zo wordt ondernemen waaghalzerij. Niets is zo nefast voor een goed ondernemingsklimaat als onberekenbare risico's. Je moet maar de pech hebben om ergens in de keten van onderaannemers een fraudeur te hebben die alle regels aan zijn laars lapt. In zo'n geval mag de opdrachtgever de rekening betalen en voor het overige kan hij enkel hopen dat die onderaannemer niet met de noorderzon verdwenen is. De overheid weet toch zelf wel hoe moeilijk de controle van de loon-en arbeidsvoorwaarden is, zeker als men te maken heeft met buitenlandse dienstverleners. En wat dan met de te respecteren privacy van het personeel van de (onder)aannemer? En zijn de sociale inspecteurs niet gefrustreerd over de creativiteit van menig fraudeur? Waarom zou een bonafide opdrachtgever zich dan beter van die taak kunnen kwijten? (...)


Monica De Jonghe, voormalig advocaat en thans werkzaam op het sociaal departement van het VBO, in een vrije tribune in De Morgen van 5 februari 2007