Ce pays est une fiction

Als de heisa over de "end of the worlds"-reportage van RTBF iets aantoont, is het wel dat dit land al een fictie is. Van alle kijkers die dachten dat de reportage werkelijkheid was, waren er blijkbaar weinigen die even naar de VRT overschakelden. Zij zouden gezien hebben dat het daar gewoon voetbal was of zoiets.

Maar vermoedelijk hebben die mensen de VRT niet eens meer als preselectie op hun toestel geprogrammeerd. Want la Flandre c'est l'étranger. Et d'ailleurs le Flamand c'est du patois.

Wat dit land naar een splitsing leidt is niet één of andere reportage, is niet het feit dat Wallonië een PS-staat is, is niet de vaststelling dat de belangrijkste burgemeesters in Wallonië in voorhechtenis zitten.

Dit land bestaat niet meer omdat -met uitzondering van een schokkende gebeurtenis bijvoorbeeld in de koninklijke familie- niets meer in staat is om noord en zuid bij elkaar te brengen. Want de taalbarrière scheidt ons meer dan ooit. We zijn in feite al twee staten. La Belgique est une fiction. Behalve als Vlaanderen om één of andere reden moet solidair zijn met Wallonië. En dus geld naar de arme werkloze sukkelaars in het zuiden moet laten stromen. Via doorzichtige en ondoorzichtige transferts, al zijn die laatste in de meerderheid.
En die ondoorzichtige transferts zijn waar de boel op zal ontploffen. En dat gaat veel verder dan is uitgetekend in het Warandemanifest. Veel verder dan kan uitgetekend worden.

Neem nu financieën. Een belastingskantoor in een grote Vlaamse stad heeft, we slaan er een slag in, 30 dienstauto's. Die worden gebruikt voor zaken van de dienst, of ook niet, maar daar gaan we niet van uit.

Het belastingskantoor in Charleroi heeft 300 dienstautos. Dat leest u goed. En geen RTT-camionetjes neen, wagens van 30.000 EUR en meer. Die kunnen natuurlijk niet allemaal op de parking hé. Ze staan dus een beetje overal. In feite zijn ze daar zelfs niet zeker of ze alle auto's het laatste jaar nog gezien hebben.
We zouden kunnen veronderstellen dat die allemaal voor de dienst gebruikt worden. Maar onnozelheid is aan ons niet besteed, tenminste niet als het om geld van iemand anders gaat.

--------------------------------------------------------

Hoe komen we daar uit? Ik denk dat er grofweg twee opties zijn.

Een eerste optie: splitsen die handel, Vlaanderen onafhankelijk. De oude roep van de Vlaamse Beweging; het officieel einddoel van de kartelpartner van CD&V. Dat scenario heeft iets zeer aantrekkelijks, namelijk het "voor eens en voor altijd" gehalte. En toch.
Er is geen enkel Vlaams politicus die zal willen doorgaan voor harteloze Beier (inwoner van Beieren) (Tussen haakjes, een inwoner van Hamburg heet een Hamburger. Dan liever Beier). Dus er zal een systeem, min of meer uitdovend, moeten komen om de "solidariteit" te laten bestaan tot Wallonië "op zijn eigen benen kan staan" (waarbij dan de definitie van dat laatste alles zal zeggen). Dat zal dus nogmaals veel geld kosten, met een onzekere opbrengst. En de vraag "wat met Brussel" is helemaal niet opgelost. (ik hoop daar in de toekomst nog een aparte post aan te wijden)

Een tweede optie: we splitsen niet, maar maken de transferts "doorzichtig". Deze optie heeft als voordeel dat ze het probleem verhelpt zonder onmiddellijk een bepaalde oplossing voorop te stellen. Wat altijd openheid creëert naar de gesprekspartner. Het Rudy Aernoudt-scenario, zeg maar. Kijk, ook dat zal verschrikkelijk veel geld kosten, alleen zal het niet geweten zijn. Het voorbeeld hierboven zegt genoeg. Alhoewel het meest rationele scenario in een steeds verder om zich heen grijpend Europa, is het uiteindelijk de voortzetting van het Belgisch wafelijzermodel.

Wat we kiezen is de vraag. Dat het veel geld zal kosten is een zekerheid. En dat het binnen afzienbare tijd zal gebeuren ook. ^ TOP

19-12-06 - 22:31:21 - - item printen - item mailen

-

Comments