"België stevent af op een implosie"

Quo vadis Belgica? Op een studiedag in het Vlaamse parlement over de toekomst van België waarschuwt oud-premier Wilfried Martens voor een implosie van de Belgische staat.

De "vader van twee staatshervormingen" (1980 en 1988) maakt zich zorgen over wat de generatie politici na hem maakten van de staatshervorming.

"De communautaire evolutie baart me zorgen. Er is niet alleen een radicalisering in de hoofden, vooral ook ben ik bezorgd omdat sommigen in de huidige Vlaamse politieke generatie nieuwe hervormingen vooropstellen zonder vooraf uitgewerkte strategie of doel. Vlaanderen vaart op die manier naar een haven die het niet kent en wie dat doet is -naar het woord van Seneca- bij voorbaat verloren"
Het past blijkbaar bij ouder worden om nu en dan een klassieke schrijver te citeren - Vroeg of laat zal ik er dus ook niet aan ontkomen.

Maar de "pessimistische" toekomstvisie van een implosie van de Belgische staat is een analyse die al tijdens de regeringen Martens werd gemaakt. We zeggen en schrijven: 25 jaar geleden.

Want was is het probleem? Belgiê is niet echt een federale staat. Een federale staat is een samengaan van een aantal bevolingsgroepen die in een aantal zaken verschillen en in een aantal zaken overeenkomen, net genoeg om de meerwaarde te zien van een verdere samenwerking. Neem Zwitserland. Of Duitsland. Of Canada en de Verenigde Staten.

België is een kunstmatige creatie uit 1830 (ik geef toe, veel staten zijn een kunstmatige creatie) waarvan in de loop van de twintigste eeuw vooral bleek dat steeds meer middelpuntvliedende krachten het overwicht haalden.

In 1970, 1980 en 1988 heeft men belangrijke stappen gezet waardoor het land een federale staat werd. Maar men is iets belangrijk vergeten, of men is er niet uit gekomen om het op papier te zetten.

Want een federale staat heeft een aantal bevoegdheden die in ieder geval federaal moeten blijven. Zo kunnen "founding fathers" hun visie eeuwen na hun overlijden nog laten gelden.

Munt?
Overgegaan naar Europa.

Defensie?
Een middel om bevriende bedrijven uit zijn achterban aan contracten te helpen.

Buitenlandse politiek?
Een middel om in de thuisgemeente Geldenaken een tewerkstellingsgraad van bijna 100% te realiseren.

Sociale zekerheid?
Een middel om Francorchamps-werklozen een "menswaardig" bestaan te verzekeren.

Enzovoort.

Waar men in 1980 en -a fortiori- in 1988 niet in is geslaagd, is het vastleggen wat in een federale staat in ieder geval op het "overkoepelende" niveau moet blijven. Defensie. Munt. Sociale zekerheid. Economisch beleid.

Onder Martens heeft men beslist dat heikele punt naar een onbestemde toekomst te verwijzen. Met als gevolg dat de enige middelpuntzoekende kracht op dit ogenblik nog het koningshuis is.

En daarom heeft Martens niet het recht om de huidige klasse politici met de vingers te wijzen. Want de fout is de zijne.

En België zàl barsten. Niet dankzij het Blok. En niet door de huidige klasse politici.

Maar door de vorige klasse politici die hun huiswerk niet gemaakt hebben.

En om Belgiê zal -na Albert II- niemand een traan plengen.

^ TOP

23-11-05 - 01:18:12 - - item printen - item mailen

-

Comments

Reageer