Skip to main content.

Vlaanderen wiegt Wallonië in slaap

Dirk Achten, voormalig hoofdredacteur van De Standaard en thans kabinetchef van onze Minister van Buitenlandse Zaken, schreef in 1999 in zijn boekje "Achter België" zijn visie neer op "hoe het nu verder moet".

Hij beschrijft wat ieder politicus weet, namelijk dat er alleen maar communautaire dossiers zijn. Hij eindigt met een paar "scenario's uit de kast" om de effectieve splitsing van België op een rationele en gecontroleerde manier te laten gebeuren.

Maar ik mis in het boekje een argument. En dat heb ik vorige week gekregen uit onverdachte -want Franstalige- hoek. Henri Capron (ULB), Pierre Pestieau (ULG) en Michel Mignolet (FUNDP) stellen dat het teveel aan Vlaamse gelden de Waalse bevolking in slaap heeft gewiegd en aldus een fundamentele relance van Wallonië in de weg staat.

En dat is precies het argument dat ik in het boekje van Dirk Achten mis : Wallonië heeft er belang bij de transferts te verminderen en aldus zijn eigen bevolking te aktiveren.

Wallonië draagt slechts 26,7 % bij tot het BNP, terwijl Vlaanderen goed is voor 60,6 %. Het zwakke Waalse BNP wordt echter grotendeels gecompenseerd door het mechanisme van de transferts vanuit Vlaanderen, wat resulteert in een bestedingsniveau dat hoger ligt dan het Europees gemiddelde. "Het perverse effect daarvan is dat de bevolking zich niet bewust wordt van de economische problemen van de regio en bijgevolg niet investeert in nieuwe ondernemingen", redeneert Capron.

Pestieau preciseert dat bij een eventuele splitsing van België (en een stopzetten van de geldstromen) het niveau van de sociale uitkeringen zou moeten dalen met 20 %, wil Wallonië ze nog kunnen betalen.
En hij roept de Waalse politici op : "Met de dramatische werkloosheidscijfers die we kennen in het zuiden van het land zou geen enkele Waalse politicus nog rustig mogen slapen".

(Ik kom hier op terug in mijn bespreking van het interview van Johan Vandelanotte vandaag in De Morgen)

^ TOP

25-05-05 - 00:35:14 - - item printen - item mailen

Share/Save/Bookmark -

Comments

reactie van francis:

Ik geef hierbij nog een artikel weer op 28.05.2005 in De Morgen afgedrukt, van de hand van Professor in de economie Jef Vuchelen.

"de economische problemen van Wallonië staan in de actualiteit. Belangrijk nieuws, want de eerste vereiste om eeen probleem aan te pakken is het te zien.

In het verleden was het al te vaak zo dat de Waalse economische problemen enkel aandacht kregen in Vlaanderen en bij de Waalse ondernemers. Maar de laatste groep is niet talrijk genoeg om een invloed te hebben op de publieke opinie. Het was dus wachten op de analyse van drie economen die niet van enige extrreme sympathieën kunnen worden verdacht. Hopelijk vormt dit de start van een aangepast beleid.

De Waalse economie ligt al geruime tijd achter op de Vlaamse. Ondanks veel politieke retoriek en redelijk wat initaiteiven van de Waalse overheid, bleef de economische groei de afgelopen jaren een half procent kager dan in Vlaanderen. Dit groeiverschil is relatief beperkt in omvang, maar resulteert toch in belangrijke welvaartverschillen wanneer het jarenlang aanhoudt. En dat is ook het geval. De "Belgische oplossing" bestaat in het overhevelen van geld van Vlaanderen naar Wallonië.

Wat zou Wallonië doen indien de beleidsvoerders in voleldige economische autonomie hun beleid konden uitstippelen ? Onmiddellijk zou blijken dat de Waalse Frank overgewaardeerd is zodat een evidente beleidsmogelijkhgeid een devaluatie ervan zou zijn.
Dit kan natuurlijk niet omdat er geen waalse Frank bestaat en nooit bestaan heeft, maar de denkoefening is belangrijk omdat zo het Waalse probleem duidelijk tot uiting komt. Bovendien toont de redenering ook aan in welke richting een oplossing moet worden gezocht: die van een radicale en snelle stimulering van de economische groei.
Een echte devaluatie is onmogelijk, zodat naar alternatieven moet worden gezocht. Maar veel alternatieven bestaan er niet.
Wel kan de Waalse overheid denken aan het plotys en sterk verbeteren van de concurrentiepositie. Dit zoou kunnen worden bereikt via een verlaging van de sociale zekerheidsbijdragen, maar dit behoort niet tot de bevoegdheid van Wallonië. Als enig alternatief blijft dus een sterke verlaging van de lonen over.
Weinig aantrekkelijk voor de betrokken werknemers, maar de vraag blijft wat er anders mogelijk is. We twijfelen niet aan de gunstige economische gevolgen van een innovatiebeleid en dergelijke, maar zo'n beleid heeft slecht invloed op langere termijn. Kan daarop worden gewacht ?

Wallonië kan ook verder gaan met het passief ontvangen van de Vlaamse transferts en doen alsof er een geleidelijke en pijnloze weg uit de crisis bestaat. Hieromtrent is het argument dat door de drie Waalse economen wordt gebruikt, dat de transferts een "verslavend effect" hebben, juist. Crisis en dus hoogdringendheid lijken er niet echt te bestaan omdat iedereen in niet al te slechte omstandigheden overleeft en denkt dit nog lang te kunnen. Vraag is of deze conclusie, vele decennia na het sluiten van de steenkoolmijnenn en de talrijke herstructureringen van het Waalse staal, de jongeren een valabel perspectief biedt.

Eén belangrijke illusie over de transferts naar wallonië moet toch worden doorprikt. Wanneer deze tranbsferts stilvallen betekent dit niet noodzakelijk dat de Waalse problemen achter de rug zijn. Een herstel van de Waalse groei zou zeker leiden tot een geleidelijke afbouw van de transferts, *maar een aftakeling van de Vlaamse groei zou een gelijkaardig effect hebben*.

Natuurlijk zou een drastiche verbetering van de concurrentiepositie van WalloniÊ Vlaanderen pijn berokkenne. Hierover moet men niet hypocriet doen: argumenteren dat de Waalse economie moet herleven houdt automatsch in dat dit voor een deel 'ten koste van' Vlaanderen zal gebeuren. Maar ook dit is korte-termijndenken: uiteindelijk is immers iedereen gebaat bij een economisch en financieel gezond Wallonië.

(Jef Vuchelen, De Morgen 28 mei 2005)

Dit bericht is gesloten. Hierdoor zijn reacties of stemmen niet langer mogelijk.