Harold Polis, DMBoeken, 06.10.2004 (Famous Last Words van Julius Streicher)

Terwijl de Europese kaste op ijle hoogte nieuwe dogma's verzint, worstelen de lagere regionen met een legitimiteitscrisis. In Vlaanderen parasiteert het Vlaams Blok op die crisis.

De partij hanteert de irrationaliteit als haar belangrijkste argument. Het is de enige politieke beweging waarvan het discours nog steeds niet fundamenteel is veranderd na het einde van de Koude Oorlog, intussen toch al ruim vijftien jaar geleden. De standvastigheid heeft nog diepere wortels, aangezien het Blok geen afstand kan of wil doen van de bronnen der redeloosheid waaraan ook Julius Streicher zich laafde. Tot Streichers regime dat onze beschaving op de rand van de afgrond heeft gebracht, behoorde ook iemand als Staf De Clercq. Op 22 augustus jongstleden kwamen drieduizend fanaten samen om een IJzerwake te houden, te Steenstrate, op het slagveld dat ook Streicher heeft getekend. Er werd hulde gebracht aan Staf De Clercq. In het publiek bevond zich onder meer Philip Dewinter.

Van alle Vlaamse politici is Staf De Clercq de rampzaligste geweest. Zijn collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog staat symbool voor het failliet van een volledige politieke generatie.

Om nostalgische redenen lopen sommige Vlamingen nog steeds met zijn portret rond, een vanuit antropologisch standpunt zeer interessante combinatie van regressie, zelfhaat en verblinding. Dezelfde vorm van tot geloof verheven opportunistische bewustzijnsvernauwing inspireert het Vlaams Blok tot tal van "symbolische daden", zoals de recuperatie van 1 mei, Karel Martel of priester Daens. Zo lazen militanten van het Vlaams Blok op 11 juli voor uit De leeuw van Vlaanderen van Hendrik Conscience, tijdens een tragikomische "protesthulde" op het Conscienceplein te Antwerpen.

Ook daar nam Philip Dewinter, de heilige uit Brugge, glimlachend de honneurs waar. De regionale zender ATV bracht dit in beeld alsof het de normaalste zaak ter wereld betrof.

Het argumentum ad nazium hanterend, zou men verontwaardigd moeten uitroepen dat de militanten van het Vlaams Blok zich op één lijn plaatsen met nazistische collaborateurs, extremistisch janhagel en andere bewonderaars van 'den Duits'. Dat is uiteraard heel erg, maar dan vooral voor wie aan zulke pathologische waanbeelden lijdt en geilt op berkenkruisen.

Erger is het dédain waarmee de partijleiding van het Vlaams Blok deze incidenten uitlokt.

Ze hebben er een politieke strategie van gemaakt: door maatschappelijk abjecte symbolen te hanteren een haatreactie uitlokken die nieuwe argumenten aandraagt om de grote complottheorie te voeden. De frequentie en de intensiteit waarmee de partijleiding van het Vlaams Blok claimt dat een aanval op het Blok de 'vrijheid van meningsuiting' in het gedrang brengt, is even ridicuul als ondraaglijk. Wellicht levert die moedwillig verkeerde interpretatie van de 'vrijheid van meningsuiting' het beste bewijs dat Blok-mandatarissen het nihilisme hebben aanvaard als officiële partijlijn.

De piepschuimen talking heads van het Vlaams Blok geloven nergens meer in, behalve in een op trauma's gebaseerde politieke macht. Het Vlaams Blok gelooft niet in Vlaanderen, want anders zou de partij figuren mijden die de ondergang van Vlaanderen hebben gewild (zoals Staf De Clercq). Gerolf Annemans in De Tijd van 11 september: "We moeten onze toekomst vastleggen door zelf een streep onder het verleden te trekken." Werkelijk alles kan en mag bij die partij.

(Dat laatste is een doordenkertje) ^ TOP

10-10-04 - 22:08:11 - - item printen - item mailen

-

Comments

Reageer