"Het gaat om mensen wiens Vlaams-Brusselse ouders of grootouders ooit voor hen de beslissing genomen hebben dat opgevoed worden in de 'francité' meer toekomstkansen zou bieden dan "le patois des paysans flamands". Een dergelijke beslissing werd in een bepaald tijdperk door een meerderheid van Brusselse Vlamingen genomen. Het was de regel, Vlaams blijven was de uitzondering. Het rabiate FDF-fanatisme van deze groep is een reactie op de ontnuchterende vaststelling dat ze als ééntalige Franstaligen allerlei kansen missen die aan tweetalige Vlamingen wel gegund worden, bijvoorbeeld in de ambtenarij, maar ook in het bedrijfsleven. Het FDF-fanatisme is dus ontstaan uit de botsing van enerzijds de illusie dat je met Frans alles kon en dat je "le flamand" absoluut niet nodig hebt, en anderzijds de voor hen rauwe werkelijkheid dat kennis van het Nederlands wél noodzakelijk is in België. Op de daaruit ontstane frustratie teert het FDF.

Franstalige Brusselaars denken absoluut niet dat ze deel uitmaken van Wallonië. Hen als "Walen" bestempelen beschouwen ze oprecht en zonder komedie te spelen als een even grote belediging als dat je hen als "Vlamingen" zou bestempelen, want Walen zijn in hun ogen ook maar boerkens zoals de Vlamingen. Zij voelen zich absoluut niet verbonden met Wallonië, maar wel met 'de francofonie' (als puur cultureel concept, niet als territoriaal concept) in België en in de wereld.

Klik hier voor de verdere discussie op zijn weblog